Format *.shp

For­mat shp. (shape­file) jest to powszech­nie uży­wany wek­torowy for­mat wymi­any danych opra­cow­any przez firmę ESRI, w celu przed­staw­ienia obiek­tów punk­towych, lin­iowych i powierzch­niowych, wraz z przy­porząd­kowanymi im danymi atrybutowymi.

Każdy shape­file może zaw­ierać tylko jeden geom­e­tryczny typ danych, nie ma możli­wości przetwarza­nia topo­log­icznej struk­tury danych, oraz nie można w nim zapisać grafiki (ogranicze­nie to można pokonać w niek­tórych pro­gra­mach np. w QGIS poprzez zapisanie stylu w for­ma­cie qml i dodanie jako dodatkowego pliku). Żeby był kom­paty­bilny z różnego rodzaju aplikac­jami GIS powinien speł­niać pewne stan­dardy takie jak: ogranicze­nie nazwy do 8 znaków oraz 3 znakowe rozsz­erze­nie (cho­ciaż więk­szość obec­nie wydawanych aplikacji umożli­wia prace na plikach shp z dłuższymi nazwami). Ze względu na to, że niek­tóre sys­temy wrażliwe są na wielkość znaków w nazwie pliku lep­iej uży­wać małych liter w nazwie plików shapefile.Długość kolumny w tabeli atry­butów może maksy­mal­nie wynosić 255 znaków.

W zakres poję­cia shape­file wchodzi kilka różnych typów plików, z których niezbędne z punktu widzenia użytkown­ika GIS są:

• shp. – plik zaw­ier­a­jący geometrię obiektu,
• shx. – plik indek­sowy pozwala­jący na szy­bkie przeszuki­wanie danych,
• dbf. – plik zaw­ier­a­jący dane atry­b­u­towe (tabelaryczne); w tabeli jeden rekord odpowiada jed­nemu obiektowi,
• prj. – plik zaw­ier­a­jący infor­ma­cję na temat układu współrzęd­nych i odw­zorowa­nia – dane wyświ­etlą się także w przy­padku braku tego pliku jed­nak bez właś­ci­wego odniesienia w przestrzeni, co czyni je mało wartościowymi.

Dla praw­idłowego wyświ­etle­nia danych niezbędna jest obec­ność każdego z ww. plików – wszys­tkie muszą być ulokowane w tym samym fold­erze i muszą posi­adać taką samą nazwę. Szczegółowy opis tech­niczny for­matu udostęp­niony jest na stronie firmy ESRI.